Mijn beste vriendin - Deel 1: Roos
Mijn beste vriendin is zo’n meisje die ie-der-een leuk vindt. Ze is bloedmooi, lief, zorgzaam en super onschuldig. Ze doet geen vlieg kwaad. Als de wereld in haar handen lag, zou er geen oorlog zijn.
Mijn beste vriendin heeft een bepaalde werking op mensen. Mensen om haar heen- bekend of onbekend- laten enkel hun beste kant van zichzelf zien wanneer zij in de buurt zijn van mijn beste vriendin. Dat is haar kracht. Alleen had zij dat zelf maar in de gaten…
Roos heet ze, mijn beste vriendin. Roos is blond, heeft half lang haar en heeft een bleke huid. Een huid met sproeten. Een huid dat ook snel kan verbranden als ze iets te lang in de zon heeft gezeten. Ik moet haar er altijd aan herinneren om voldoende zonnebrandcrème op te smeren, want Roos denkt daar zelf niet aan. Roos denkt überhaupt niet zoveel na. Hoe vaak je dit soort dingen ook tegen haar blijft zeggen, ze onthoudt het niet. Net zoals ik haar vorige week vertelde dat ze niet zo geil naar onze buurman moest kijken. Dat had ze dus ook niet in de gaten. Het is niet zo dat Roos niet slim is, Roos houdt gewoon niet zo van nadenken…
Roos en ik hebben een lange geschiedenis. We kennen elkaar vanaf onze zevende. Roos kwam met haar familie naast ons wonen. Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen waren wij beste vriendinnen geworden. Dit was zo fijn. Ik had ein-de-lijk iemand gevonden met wie ik mijn lief en leed kon delen. Bij mij thuis gebeurde er namelijk dingen. Dingen die ik met Roos kon delen. Roos zou dit soort dingen nooit door vertellen. Dit was niet om door te vertellen, dat had Roos mij verzekerd. Ik kreeg de indruk dat Roos precies wist wat ik voelde en waar ik doorheen ging…
Roos hielp mij hier door mijn verleden. Wij hebben hier geen woord over gewisseld. Dat hoefde ook niet. Ik voelde gewoon dat Roos PRECIES wist waar ik het over had. Dat gevoel dat iemand jouw zinnen af kan maken, maar dat niet doet en jou laat uitpraten. Dat had ik altijd met Roos, althans als we het over ons verleden hadden.
Op een gegeven moment was het niet langer nodig om over ons verleden te praten , omdat we continue aandacht kregen van jongens. Jongens die wij onwijs leuk vonden. Klasgenoten, buurjongens en vrienden van onze broers. OMG! Wij wisten niet wat ons overkwam. Roos kreeg natuurlijk de meeste aandacht, omdat zij geen broers had. Jongens konden hun gang gaan. Oh, wat had ik graag gewild dat die jongens bij mij geen rem hadden gevoeld! Aan de andere kant kan ik niet ontkennen dat ik als meisje meer respect kreeg van de jongens dan dat Roos kreeg. Roos werd altijd zomaar van onder gegrepen of vanachter gepakt en ‘sletje’ of ‘hoer’ genoemd. Niemand noemde mij zo of had het lef mij op die manier vast te grijpen, hoewel ik hier wel diep naar verlangde.
Soms keek ik vanuit een afstand naar Roos, alleen om te kunnen zien hoe zij door de eerste beste jongen van voor of van achter gegrepen kon worden, omdat dat mij zo kon opwinden. Oh, die Roos. Die had dit allemaal niet in de gaten. Die had niets in de gaten. Haar buurjongens niet, mijn broers niet, mijn stiefvader niet en haar eigen vader al helemaal iet. Al die mannen….
Roos was niet graag thuis. Als het even kon was ze bij ons. Mijn broers, mijn stiefvader en mijn ooms konden daar nog wel eens moeilijk over doen. Zomaar ineens was het een probleem dat Roos bij ons was. Ik begreep dit nooit. Wij hadden hier dan ook altijd ruzie over. Ik nam Roos altijd mee naar mijn slaapkamer. Dat is altijd ons veilige plek geweest. Op mijn slaapkamer waren wij altijd veilig. Daar kon niemand ons wat maken en daar is het allemaal begonnen…
Mijn slaapkamer is ook de plek geworden waar ik een andere kant van Roos heb ontdekt. Een ongeremde, dominante en schaamteloze Roos. Roos was vastberaden om deze Roos mee te nemen naar de buitenwereld. “Roos weet je dit zeker,” vroeg ik? “Ik ben nog nooit zo zeker geweest over iets”, zei ze.
Wat bedoelde ze hier in hemelsnaam mee? Had ze het nu over mijn stiefvader of over onze buurjongens? Of ging dit dan toch over mijn broers en haar vader?! Jezus, waar ben ik in hemelsnaam in beland?! Roos is zo’n chaoot. Eentje waar je liever niet mee in aanraking komt, want ze gooit je hele leven overhoop!
Na het zoveelste glaasje wijn besluit ik het haar te vragen. “Roos, wat bedoelde je nou vanavond over dat je een ongeremde, dominante en schaamteloze Roos naar de buitenwereld wilt laten zien? “’” Lieverd, maak je niet druk”, zegt ze en ze geeft me een kus op mijn lippen.
Mijn beste vriendin heeft een bepaalde werking op mensen. Mensen om haar heen- bekend of onbekend- laten enkel hun beste kant van zichzelf zien wanneer zij in de buurt zijn van mijn beste vriendin. Dat is haar kracht. Alleen had zij dat zelf maar in de gaten…
Roos heet ze, mijn beste vriendin. Roos is blond, heeft half lang haar en heeft een bleke huid. Een huid met sproeten. Een huid dat ook snel kan verbranden als ze iets te lang in de zon heeft gezeten. Ik moet haar er altijd aan herinneren om voldoende zonnebrandcrème op te smeren, want Roos denkt daar zelf niet aan. Roos denkt überhaupt niet zoveel na. Hoe vaak je dit soort dingen ook tegen haar blijft zeggen, ze onthoudt het niet. Net zoals ik haar vorige week vertelde dat ze niet zo geil naar onze buurman moest kijken. Dat had ze dus ook niet in de gaten. Het is niet zo dat Roos niet slim is, Roos houdt gewoon niet zo van nadenken…
Roos en ik hebben een lange geschiedenis. We kennen elkaar vanaf onze zevende. Roos kwam met haar familie naast ons wonen. Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen waren wij beste vriendinnen geworden. Dit was zo fijn. Ik had ein-de-lijk iemand gevonden met wie ik mijn lief en leed kon delen. Bij mij thuis gebeurde er namelijk dingen. Dingen die ik met Roos kon delen. Roos zou dit soort dingen nooit door vertellen. Dit was niet om door te vertellen, dat had Roos mij verzekerd. Ik kreeg de indruk dat Roos precies wist wat ik voelde en waar ik doorheen ging…
Roos hielp mij hier door mijn verleden. Wij hebben hier geen woord over gewisseld. Dat hoefde ook niet. Ik voelde gewoon dat Roos PRECIES wist waar ik het over had. Dat gevoel dat iemand jouw zinnen af kan maken, maar dat niet doet en jou laat uitpraten. Dat had ik altijd met Roos, althans als we het over ons verleden hadden.
Op een gegeven moment was het niet langer nodig om over ons verleden te praten , omdat we continue aandacht kregen van jongens. Jongens die wij onwijs leuk vonden. Klasgenoten, buurjongens en vrienden van onze broers. OMG! Wij wisten niet wat ons overkwam. Roos kreeg natuurlijk de meeste aandacht, omdat zij geen broers had. Jongens konden hun gang gaan. Oh, wat had ik graag gewild dat die jongens bij mij geen rem hadden gevoeld! Aan de andere kant kan ik niet ontkennen dat ik als meisje meer respect kreeg van de jongens dan dat Roos kreeg. Roos werd altijd zomaar van onder gegrepen of vanachter gepakt en ‘sletje’ of ‘hoer’ genoemd. Niemand noemde mij zo of had het lef mij op die manier vast te grijpen, hoewel ik hier wel diep naar verlangde.
Soms keek ik vanuit een afstand naar Roos, alleen om te kunnen zien hoe zij door de eerste beste jongen van voor of van achter gegrepen kon worden, omdat dat mij zo kon opwinden. Oh, die Roos. Die had dit allemaal niet in de gaten. Die had niets in de gaten. Haar buurjongens niet, mijn broers niet, mijn stiefvader niet en haar eigen vader al helemaal iet. Al die mannen….
Roos was niet graag thuis. Als het even kon was ze bij ons. Mijn broers, mijn stiefvader en mijn ooms konden daar nog wel eens moeilijk over doen. Zomaar ineens was het een probleem dat Roos bij ons was. Ik begreep dit nooit. Wij hadden hier dan ook altijd ruzie over. Ik nam Roos altijd mee naar mijn slaapkamer. Dat is altijd ons veilige plek geweest. Op mijn slaapkamer waren wij altijd veilig. Daar kon niemand ons wat maken en daar is het allemaal begonnen…
Mijn slaapkamer is ook de plek geworden waar ik een andere kant van Roos heb ontdekt. Een ongeremde, dominante en schaamteloze Roos. Roos was vastberaden om deze Roos mee te nemen naar de buitenwereld. “Roos weet je dit zeker,” vroeg ik? “Ik ben nog nooit zo zeker geweest over iets”, zei ze.
Wat bedoelde ze hier in hemelsnaam mee? Had ze het nu over mijn stiefvader of over onze buurjongens? Of ging dit dan toch over mijn broers en haar vader?! Jezus, waar ben ik in hemelsnaam in beland?! Roos is zo’n chaoot. Eentje waar je liever niet mee in aanraking komt, want ze gooit je hele leven overhoop!
Na het zoveelste glaasje wijn besluit ik het haar te vragen. “Roos, wat bedoelde je nou vanavond over dat je een ongeremde, dominante en schaamteloze Roos naar de buitenwereld wilt laten zien? “’” Lieverd, maak je niet druk”, zegt ze en ze geeft me een kus op mijn lippen.
3 years ago
